Oh what a night...
Ik kan elke maand na een songwritersavond steeds weer openen met : het was een mooie avond. Want dat was het.
Om 19 uur hadden we afgesproken, de SWANmedewerkers Balthazar , Harry en Annette. Om 19.30 bedacht Annette dat zij maar eens Balthazar moest gaan bellen waar'ie toch bleef...
Kreeg een kindje aan de telefoon dat alleen maar heel erg hard lachte, waarop Annette haar juffenstem opzette en streng zei: Roep je papa ! En papa kwam aan de telefoon, papa was druk bezig met het badderen van zijn kindjes en was de tijd vergeten... het kan verkeren, vertel mij wat, als moeder heb ik zelf ook wat afgebadderd met mn jonkies. Maar gelukkig stond Baltazar binnen 10 minuten voor de deur van de Noorderparkkamer waar Harry en ik al druk bezig waren de boel op te zetten. Het was het begin van een bijonder relaxte SWANavond in de Noorderparkkamer.
Tara was er om de NoorderparkBAR open te gooien. Het plan was om buiten te gaan zitten, maar het was toch net wat te fris, dus we besloten binnen alles klaar te zetten, maar de schuifpui wijd open te zetten.
Joost Lips en zijn broer Erik kwamen al vroeg en gingen inspelen in het park. Ik had al op zijn blog gelezen dat hij erg nerveus was, maar toen hij eenmaal aan de beurt was voor zijn debuut als songwriter bij SWAN verliep zijn act als een speer.
Voordat zij aan de beurt waren hadden Harry en Baltazar alles goed voorbereid en klaargezet en opende ik de avond, samen met Mick Bekker op basgitaar.
Aad Luymes was er dit keer ook weer bij. Volgende keer zal hij zijn cd meenemen waar hij samen met zijn band op speelt. Misschien ook een idee om je band live mee te nemen, Aad ?
Ondertussen zag ik Roger Hammond en zijn familie aan komen. Later op de avond vertelde hij me enthousiast dat hij samen met Jesse Reed een afspraak had gemaakt om samen te gaan spelen en op te treden. Jesse Reed, een songwriter die NIET uit Londen kwam, maar ergens wel wat er vlakbij ligt ( Schotland) en ons allen in vervoering bracht met zijn bijzonder spel op zijn ukelele en zijn heerlijke zangstem. Jesse had ik eerder zien spelen bij the Voice van Dzuana en daar was ik meteen onder de indruk van hem. Ik vond het een hele eer dat hij bij SWAN wilde komen en hij heeft zelfs beloofd er de volgende keer weer bij te zijn.
Op de valreep ontving ik een message van René ( De AS) of er nog een plek voor hem was en natuurlijk is er altijd plek voor deze fantastische Amsterdamse songwriter die regelmatig terugkeert naar de SWANavonden (omdat het zo lekker is om daar te spelen :)
Inmiddels was iedereen het er wel over eens dat het niveau van deze songwritersavond behoorlijk hoog lag en na de indrukwekkende act van René werd dat opnieuw bevestigd door Poppycock, de swingende band uit Bussum.
Deze band zag ik een week of twee geleden spelen in Zaal 100 en ik wilde ze graag een keer uitnodigen om ze bij SWAn te laten spelen. Maar tot mijn blijde verrassing zag ik dat ze al op het programma van deze avond stonden. De jongens van Poppycock kennen elkaar al enige jaren en zijn goed op elkaar ingespeeld. Wat een energie ! Karel speelt op de cajon alsof hij de liefde bedrijft, en Luka zweept de band op door zijn uitstekende spel op fluit en trompet. De zanger brengt zijn teksten vol overgave en de gitarist legt met zijn slag de basis voor het geheel. Een stel jongens met een sterke uitstraling en liedjes die uitnodigen tot dansen.
Ik kan elke maand na een songwritersavond steeds weer openen met : het was een mooie avond. Want dat was het.
Om 19 uur hadden we afgesproken, de SWANmedewerkers Balthazar , Harry en Annette. Om 19.30 bedacht Annette dat zij maar eens Balthazar moest gaan bellen waar'ie toch bleef...
Kreeg een kindje aan de telefoon dat alleen maar heel erg hard lachte, waarop Annette haar juffenstem opzette en streng zei: Roep je papa ! En papa kwam aan de telefoon, papa was druk bezig met het badderen van zijn kindjes en was de tijd vergeten... het kan verkeren, vertel mij wat, als moeder heb ik zelf ook wat afgebadderd met mn jonkies. Maar gelukkig stond Baltazar binnen 10 minuten voor de deur van de Noorderparkkamer waar Harry en ik al druk bezig waren de boel op te zetten. Het was het begin van een bijonder relaxte SWANavond in de Noorderparkkamer.
Tara was er om de NoorderparkBAR open te gooien. Het plan was om buiten te gaan zitten, maar het was toch net wat te fris, dus we besloten binnen alles klaar te zetten, maar de schuifpui wijd open te zetten.
Joost Lips en zijn broer Erik kwamen al vroeg en gingen inspelen in het park. Ik had al op zijn blog gelezen dat hij erg nerveus was, maar toen hij eenmaal aan de beurt was voor zijn debuut als songwriter bij SWAN verliep zijn act als een speer.
Joost Lips en Erik |
Annette Vogel (me) |
Inmiddels was iedereen het er wel over eens dat het niveau van deze songwritersavond behoorlijk hoog lag en na de indrukwekkende act van René werd dat opnieuw bevestigd door Poppycock, de swingende band uit Bussum.
Deze band zag ik een week of twee geleden spelen in Zaal 100 en ik wilde ze graag een keer uitnodigen om ze bij SWAn te laten spelen. Maar tot mijn blijde verrassing zag ik dat ze al op het programma van deze avond stonden. De jongens van Poppycock kennen elkaar al enige jaren en zijn goed op elkaar ingespeeld. Wat een energie ! Karel speelt op de cajon alsof hij de liefde bedrijft, en Luka zweept de band op door zijn uitstekende spel op fluit en trompet. De zanger brengt zijn teksten vol overgave en de gitarist legt met zijn slag de basis voor het geheel. Een stel jongens met een sterke uitstraling en liedjes die uitnodigen tot dansen.
Toen ik dacht dat er niemand was die de voorgangers die avond nog zou kunnen evenaren had ik het helemaal mis. Want Marijke Verkaart nam plaats achter haar keyboard en introduceerde met haar prachtige klassieke stem haar prachtige refrein FUCK FUCK FUCK dat indrukwekkend door het zo rustieke Noorderpark schalde.
Marijke speelt en zingt vol overtuiging. Ik had haar ontmoet op het Songwriters Festival afgelopen weekend in Den Haag. Na de Monotrol Kid ( Erick uit België) speelde ze in café Ned Kelly, waar ikzelf die middag ook een optreden had. Ik hoorde haar zingen toen ik nog buiten stond en dacht toen al : wauw wat een mooie stem. Na haar optreden vertelde ze mij dat ze deze week met Karel, de cajonnist van Poppycock, en een contrabassist samen wat liedjes zouden gaan uitproberen. Ik ben benieuwd naar het resultaat !
Tot slot was het de beurt voor Ron Goudie die deze keer werd begeleid door Carlos Manso( Ruigoord Rebels), beide inmiddels goede bekenden bij SWAN. En het klonk zoals verwacht heel lekker ! Zij sloten samen met Harry Siers deze avond af, een avond van hoog muzikaal niveau waarbij muzikanten elkaar ontmoetten en nieuwe afspraken met elkaar maakten voor nieuwe muzikale avonturen.
Allen hartelijk dank voor deze wederom wonderbaarlijke SWANavond en natuurlijk ook de Noordparkkamer bedankt voor het mogelijk maken van het gebruik van de fantastische locatie in het park.